“Prima, we redden ons wel”, hoor ik mezelf zeggen wanneer een zorgverlener telefonisch informeert hoe het met ons gaat. Maar die nacht voel ik dat het alles behalve prima gaat. Ja, het had nog erger gekund. Ja, we genieten van de kleine dingen. Maar soms is het gewoon f*cking zwaar. En dat mag ook wel eens gezegd worden.
Tag: EEG
We turen glazig naar een wirwar van lijntjes. Aan de hand van het EEG op het beeldscherm legt de neuroloog in Jip-en-Janneke-taal uit wat er in Felix’ bolletje gaande is.
“Goed!” kan ik voor het eerst weer oprecht antwoorden op de vraag hoe het met ons gaat. De huilie-huilie-fase van Felix (wegens prednison-bijwerkingen) is voorbij, de kleine baas lacht weer om de slechte grappen van zijn ouders, speelt erop los en slaapt sinds een aantal dagen goed. Als klap op de vuurpijl komt daar vandaag een positieve EEG-uitslag bij.
…en ik smolt. Op het moment dat ik niet nóg vermoeider kon worden, was hij daar: die stralende lach! De eerste sinds weken. Even heb ik heel hard gehuild. Van blijdschap. De eindstreep van de prendisolon-afbouw is in zicht en jawel, de artsen en ervaringsdeskundigen hadden gelijk: de oude Felix komt terug! In zijn nek knuffelen, voor hem zingen, tegen hem kletsen, meneertje vindt het allemaal hilarisch. Zo ken ik hem weer, de kleine komiek.
Na anderhalve week mogen we naar huis. Watskeburt en hoe nu verder? De medische feiten op een rijtje voor de geïnteresseerden… Disclaimer: ik ben geen dokter, maar geef mijn Jip-en-Janneke-interpretatie van hetgeen we vernamen van de witte jassen.
Felix is nu een halfjaar. Hoera, zou je denken, maar deze mijlpaal vormt aanleiding om onszelf achter de oren te krabben. Bij het consultatiebureau constateerden we al dat sommige ‘ontwikkel-dingen’, zoals zijn hoofd optillen, minder goed gaan dan een maand geleden.
