Na anderhalve week mogen we naar huis. Watskeburt en hoe nu verder? De medische feiten op een rijtje voor de geïnteresseerden… Disclaimer: ik ben geen dokter, maar geef mijn Jip-en-Janneke-interpretatie van hetgeen we vernamen van de witte jassen.
Tag: hersenontsteking
En toen begon het karretje van de achtbaan opeens weer omhoog te klimmen. Aan elkaar en aan geluksmomentjes, daar moet je je aan vasthouden. Te beginnen met: jou weer voor het eerst zelf wassen en in onze armen houden. Het moment suprême: je wordt losgekoppeld van de beademing en drinkt zelfstandig weer een beetje uit de borst. Infuus na infuus wordt verwijderd. Zo snel kan het dus ook bergopwaarts gaan.
Gelukkig zijn ze daar weer: lichtpuntjes om aan vast te houden. De medicatie onderdrukt de epileptische convulsies, je ziet er volgens ons iets gezonder uit en je bent en blijft stabiel.
We leven dag vier op de kinder-IC en het moment van de waarheid breekt aan: ze gaan een MRI-scan maken.
Met je ogen knipperen, heel subtiel, maar ritmisch, is een teken om de alarmbellen te doen rinkelen. Waar de witte jassen bang voor waren, wordt bevestigd met een hersenfilmpje. Het EEG laat zien dat er sprake is van epilepsie en dat het virus actiever in je bolletje huishoudt dan we hoopten.
Na het doolhof van duistere ziekenhuisgangen te zijn doorgesneld (of in mijn geval: gestrompeld), arriveren we op de kinder-IC. Ons kleine mannetje van nog geen drie kilo ligt middenin een kamer met een monitor en een peinzende arts aan zijn zijde. Wat zou er aan de hand zijn?
